Familie is geen vastomlijnde cirkel,

Ik herinner me het dorp waar ik opgroeide. Niet alleen de geur van houtvuur en vers brood, maar ook de stemmen die altijd om mij heen waren. We zeiden nooit dat we alleen kinderen van onze ouders waren. Nee, we waren kinderen van het dorp. Wanneer een baby geboren werd, stonden de mensen in een cirkel. Ze zongen oude liederen die klonken als de adem van de bergen, en het was alsof het kind niet alleen in een wieg gelegd werd, maar ook in de armen van een eeuwenoud verhaal.

Ik groeide op met vele moeders en vaders. Degene die mij leerde hoe je water uit de bron draagt zonder een druppel te verspillen. Degene die mijn tranen droogde toen ik mijn eerste verlies voelde. Degene die mij aanmoedigde mijn stem te laten horen bij het jaarfeest. Bloed maakte ons misschien verwant aan sommigen, maar het waren de daden, de rituelen, het samen-zijn die ons werkelijk tot familie maakten.

Elke zomer kwamen we rond het vuur samen. We brachten brood, kruiden, verhalen en liederen. En telkens weer voelde ik iets wat groter was dan wijzelf. Alsof de cirkel die we vormden geen einde kende, alsof hij zich uitstrekte voorbij het dorp, voorbij de tijd. Men fluisterde dat dit de kracht van verbondenheid was: een stroom die door ons heen liep, maar ook verder reikte dan wat wij konden bedenken.

Nu ik ouder ben, draag ik dat vuur nog steeds in mij. Soms, wanneer ik alleen ben, hoor ik de echo van de liederen van toen. Ze herinneren me eraan dat familie geen vaste vorm heeft, maar een levende stroom is. Een stroom die gevoed wordt door bloed, maar evenzeer door ervaring, door ceremonie, door liefde.

En telkens als ik mij afvraag wie ik werkelijk ben, weet ik het antwoord: ik ben een draad in het grote weefsel. Een deel van een kracht die zich niet laat begrenzen. Een kracht die ons laat groeien, bloeien en verder reiken dan wij zelf ooit kunnen dromen.