Met blote voeten op de aarde – een stille terugkeer naar jezelf

Er is iets oerouds in het wandelen op blote voeten.Zonder schoenen, zonder rubber of leer tussen jou en de grond. Alleen jouw huid, jouw voetzolen – en daaronder: Moeder Aarde.

Het lijkt simpel. En dat is het ook. Maar tegelijk gebeurt er iets diepgaands.

Wanneer je je schoenen uittrekt en je voeten laat rusten op aarde, gras, mos of zand, komt je hele systeem tot rust. Niet alleen fysiek – omdat je spieren zich anders gaan gedragen – maar ook energetisch. Je ontlaadt. Je aardt. Je komt terug in het nu.

We zijn het een beetje verleerd, dat contact.Onze voeten zijn vaak opgesloten in dikke zolen, gewend geraakt aan asfalt en beton. En met dat fysieke afstand nemen, verdwijnt ook iets van de diepe verbinding die we van nature hebben met de aarde.

Blotevoetenwandelen is een oefening in vertragen. In luisteren. In voorzichtigheid.Je zet je voet niet zomaar neer. Je voelt. Is het warm, koud, scherp, zacht, nat?Je lichaam schakelt over op waarnemen, op afstemmen.Elke stap wordt een kleine ceremonie. Een keuze. Een ontmoeting.

In de natuur – tussen bomen, door weilanden, langs de rand van een beek – voel je dat nog sterker. De aarde onder je voeten lijkt te antwoorden. Alsof ze zegt:Welkom terug. Ik draag je. Je hoeft het niet alleen te doen.

Naast de verbinding is er ook de weldaad.Op blote voeten lopen stimuleert de bloedsomloop, versterkt de spieren, verbetert je houding. Het nodigt je uit om weer te voelen met je hele lichaam. Niet alleen in je hoofd te leven, maar ook in je buik, je benen, je voetzolen.

Op De Kantelhoeve nodigen we deelnemers tijdens ceremonies of stille wandelingen soms uit om hun schoenen uit te trekken. Niet omdat het moet, maar omdat het mág. Als een zachte uitnodiging om weer even écht te landen in jezelf. In het hier. In het nu.

Want aarden is niet iets wat je alleen in meditatie doet.Je kunt het met elke stap oefenen.Met blote voeten, in contact met de grond die jou draagt.

Zonder haast.

Zonder doel.

Alleen maar: aanwezig.

En misschien voel je dan, diep vanbinnen, een stille glimlach.Omdat je weet: ik ben thuis.