De mythe van de adelaar — en de weg door de pijn

Er wordt wel eens verteld dat een adelaar, wanneer hij rond zijn veertigste levensjaar komt, voor een keuze staat.Zijn snavel is krom geworden, zijn klauwen bot, zijn verenkleed zwaar.Hij kan niet langer jagen zoals tevoren.Het leven dat eens gedragen werd door kracht en hoogte, wordt nu een strijd.

In het verhaal kiest de adelaar dan één van twee wegen:

ofwel laat hij zichzelf langzaam verhongeren,ofwel trekt hij zich terug in eenzaamheid om een pijnlijke, maar heilige transformatie aan te gaan.

Hij zoekt een veilige rotswand op, hoog in de bergen.Daar begint een proces dat 150 dagen zou duren —dagen waarin hij eerst zijn snavel stuk tikt op het gesteente,zodat een nieuwe kan groeien.Daarna rukt hij zijn oude veren uit,en wacht totdat het leven in hem zich herstelt,totdat hij opnieuw kan stijgen.

Of het nu waargebeurd is of niet,dit verhaal blijft bestaan omdat wij ons erin herkennen.

Het spreekt tot iets oeroud in ons:dat elk levend wezen momenten kent waarin het leven niet langer verder kan zoals het was.

De Teaching van de Adelaar

1. Soms moet iets sterven opdat jij kan leven.

Een oude identiteit, een oud patroon, een oude manier van ademen in de wereld.De adelaar leert ons dat transformatie geen decoratie is.Het is sterven aan wat je niet meer dient.

2. Terugtrekken is geen vluchten — het is heilig werk.

In onze cultuur wordt stilte vaak gezien als zwakte.In de natuur is het net omgekeerd.Wanneer een dier zich terugtrekt,is dat omdat er iets nieuws in wording is.

3. Echte groei vraagt pijn die met bewustzijn wordt gedragen.

Niet alle pijn is helend.Maar bewuste pijn — pijn waar je doorheen ademt in plaats van ervoor weg te lopen —verandert je van binnenuit.

4. Je kan niet vliegen met veren die niet meer van jou zijn.

Soms zijn het oude loyaliteiten, oude overtuigingen,oude verhalen die we blijven vasthouden.Maar een adelaar kan niet stijgen met een vleugel die naar beneden trekt.

5. Transformatie vraagt tijd.

Geen quick fixes. Geen shortcuts. De 150 dagen van de adelaar staan symbool voor het ritme van het leven:alles wat écht nieuw wordt, groeit langzaam.

6. Na de ineenstorting komt de vlucht.

Dat is de belofte in dit verhaal.Niet dat het makkelijk is.Niet dat het pijnloos is.Maar dat het leven na een innerlijke dood

vaak ruimer, wijzer, helderder wordt dan wat eraan vooraf ging.

En wat betekent dit voor ons, als mensen?

We komen allemaal op momenten in ons leven waar het oude te pijnlijk is geworden om vast te houden,maar het nieuwe ons nog niet draagt.

Dat zijn onze adelaar-momenten.

Het einde van een relatie.Een burn-out.Een verlies dat je wereld breekt.Een inzicht dat je niet langer kunt ontkennen.Een levensfase die je zacht maar onomkeerbaar achterlaat.

Op dat moment is er een vraag die naar voren komt:

Durf ik door de pijn gaan die nodig is om opnieuw te leven?Of houd ik vast aan wat ik ken,zelfs als het mij langzaam doet verhongeren?

Het antwoord heeft geen oordeel.Het is gewoon een keuze.

Maar het verhaal van de adelaar nodigt uit om jezelf deze woorden te geven:

Mijn oude vleugels hebben mij ver gebracht.Maar ik ben ze niet.Ik mag opnieuw worden.Ik mag opnieuw vliegen.

Tot slot

Als je in een periode zit waarin alles oude loskomt,wees dan zacht voor jezelf.Wees geduldig.Wees aanwezig.

Je staat niet aan het einde van je pad.Je staat aan het begin van een nieuwe hoogte.

En zoals de oude sjamanistische zegswijze gaat:

“De aarde geneest langzaam.De mens geneest langzaam.Maar alles wat echt is, groeit terug naar het licht.”

Aho🦅✨