Het verhaal van de rivier

Er was eens een dorp dat leefde aan de rand van een brede rivier. De rivier was gul – ze bracht water voor de velden, vis om te eten en een bedding om zich te verplaatsen. Maar soms was ze ook wild: ze overstroomde en nam stukken land en huizen mee.

De mensen vroegen zich af wie hen kon leiden, wie de rivier kon temmen en de veiligheid van het dorp kon verzekeren. Velen stelden zich kandidaat. Sommigen beloofden dammen te bouwen, anderen verzekerden dat ze de rivier wel in toom konden houden met regels en muren.

Maar er was één vrouw die niets beloofde. Ze ging naar de rivier en zat urenlang stil aan de oever. Ze luisterde. Ze voelde de stroming, ze hoorde de vogels, ze rook de vochtige aarde en zag hoe het water zich om de stenen heen kronkelde.

Toen ze terugkwam naar het dorp zei ze:“De rivier vraagt niet dat wij haar beheersen. Ze vraagt dat we leren stromen met haar. Soms zacht, soms krachtig. Wat we nodig hebben is geen muur, maar wijsheid om mee te bewegen.”

De mensen fronsten. Het klonk niet als een oplossing. Toch besloten ze haar te volgen. Ze leerden samen hoe ze de oevers konden verstevigen zonder de rivier tegen te houden. Ze bouwden hun huizen op palen, zodat ze mee konden ademen met het ritme van het water. Ze gingen vissen wanneer de rivier gul was, en spaarden wanneer ze zich terugtrok.

Het dorp veranderde. Het werd niet alleen sterker, maar ook meer verbonden met de rivier en met elkaar.

De vrouw was geen leider in de klassieke zin. Ze was een bezield leider.Ze gaf geen bevelen, maar luisterde. Ze temde niet, maar vertrouwde. Ze keek niet naar macht, maar naar relatie.

En zo werd duidelijk:Bezield leiderschap gaat niet over het controleren van de rivier, maar over het dienen van de stroom van het leven zelf.