Sjamanisme en geloofsovertuigingen – wat als het naast elkaar mag bestaan?

Sjamanisme is geen religie. Geen dogma. Geen boek met regels.En toch vraagt het om overgave, vertrouwen en trouw.Trouw aan de spiritwereld. Trouw aan de Aarde. Trouw aan je eigen pad.

Veel mensen vragen me: "Mag ik dit doen als ik katholiek ben?"Of: "Ik geloof niet in God, past het dan wel bij mij?"

En mijn antwoord is telkens: ja — als je bereid bent te luisteren, te voelen, en te ervaren.

Sjamanisme nodigt je uit om voorbij de woorden te gaan.Om te bidden zonder te weten tot wie.Om een steen op te rapen en je daarmee te verbinden.Om een lied te zingen zonder dat het uit je hoofd komt.Om te vertrouwen dat de wereld om je heen bezield is —ook al weet je met je hoofd niet hoe dat precies werkt.

Geloofsovertuigingen zijn vaak structuren die veiligheid bieden.En soms ook grenzen.Maar wat als je ze niet hoeft los te laten?Wat als sjamanisme geen bedreiging is, maar een uitnodiging tot verdieping?

Het is geen of/of. Het mag én/én zijn.Jij kiest hoe je loopt, met welke woorden, met welke beelden,maar misschien is het vooral belangrijk dat je loopt.Dat je beweegt. Dat je blijft luisteren.

Want uiteindelijk gaat het niet om het weten maar om het leven.Niet om het geloven, maar om het ervaren.En dat is wat sjamanisme telkens weer vraagt:je openstellen, ook als je het niet zeker weet.

Juist dan.