Tussen de werelden — over leven in de sluier

(Een reflectie vanuit de Kantelhoeve Ceremonies)

Er is een tijd in het jaar waarin de wereld vertraagt. De dagen worden korter, het licht trekt zich terug,en ook in onszelf lijkt er iets te verschuiven.We bevinden ons in een sluier, een dunne laag tussen het zichtbare en het ongeziene.

Het is alsof de aarde haar adem inhoudt —alsof alles tegelijk beweegt, maar niets nog vast vorm heeft.

In deze sluier kunnen we ons verloren voelen.Alsof we niet meer goed weten wie we zijn, waar we naartoe bewegen,of waarop we kunnen vertrouwen.

We voelen de krachten van verandering rondom ons —maatschappelijk, persoonlijk, energetisch —en soms lijkt het alsof de grond zelf verschuift onder onze voeten.

Maar precies hier, in dat vacuüm, leeft de magie.Want waar de oude vorm uiteenvalt,wordt ruimte gemaakt voor het nieuwe.

In de stilte na de storm, in het niet-weten,wordt het zaad van een nieuwe wereld gelegd.

De oude volken wisten dit.Zij trokken zich in deze tijd terug rond het vuur,eerden de voorouders, luisterden naar dromen,en wachtten tot de nieuwe richting zich toonde.Niet door te forceren, maar door te luisteren.Door aanwezig te blijven — midden in de chaos, midden in het ongewisse.

Ook vandaag leven we in zo’n tijd. De wereld lijkt te schudden: systemen, overtuigingen, gewoontes.

We zien strijd, angst, controle en verwarring —maar onder die oppervlakte beweegt iets groters.

Een nieuwe adem, een herinnering aan samen,aan mens en aarde, aan respect voor wat leeft.

Dus misschien is onze taak nu niet om te vechten of te vluchten,maar om te blijven staan in het midden van al die beweging. Om te ademen met de aarde,om zachtheid te bewaren in het hart,om het vuur in ons niet te laten doven.

Moge deze tijd van sluier ons leren

dat ook wanneer niets helder is,we nog steeds gedragen worden —door de aarde, door de adem, door elkaar.

✨ Blijf staan in het midden van het niet-weten.Want daar, in de leegte, wordt het nieuwe geboren. ✨