Zomerzonnewende — dansen op het hoogtepunt van het licht

Op 21 juni staat de zon op haar hoogste punt. De zomerzonnewende markeert het langste daglicht van het jaar — een tijd van overvloed, rijping en volle bloei. In vele sjamanistische tradities is dit een moment van diepe dankbaarheid: voor het licht dat ons verwarmt, voor de aarde die haar gaven schenkt, voor het leven dat zich in volheid toont.

We eren de zon als een levend wezen — als Grootvader Zon, die al eeuwen waakt over de dans van de seizoenen. Zijn kracht schijnt helder in ons binnenste, verlicht onze intenties, brengt zichtbaar wat eerst in de kiem lag.

En toch… vanaf dit hoogste punt begint alweer de weg terug. De dagen worden stilaan korter. De nachten beginnen te groeien, nauwelijks merkbaar in het begin. Het wiel draait verder.

In het sjamanisme worden licht en donker niet gezien als goed of slecht. Ze zijn elkaars evenwicht, elkaars spiegel. Met de terugkeer van de schaduw worden we uitgenodigd om ook onze innerlijke wereld opnieuw te bewonen. Niet om te blijven hangen in zwaarte, maar om heel te worden — om te durven kijken naar wat niet gezien werd, om onszelf toe te laten in volledigheid.

De zomerzonnewende nodigt ons uit om te vieren, maar ook om te herinneren: alles is in beweging. De piek is geen eindpunt, maar een keerpunt. Wat bloeit, zal rijpen. Wat rijpt, zal loslaten. En dat is niet erg. Dat is leven.

We mogen het vuur vieren, het licht in onszelf erkennen. En tegelijk mogen we ook alvast het komende donker verwelkomen — niet met angst, maar met openheid. Want in de duisternis groeien de zaden van het volgende licht.